Ayağa Kalkma Zamanı

İnişler çıkışlar demişken..

Madem bunlar kaçınılmaz, şunu da konuşalım..

İnsan yokuş aşağı gitmeye bir başladı mı sanki gitgide hızlanmıyor mu? Daha fazla düşmeyesiniz diye kenarlarda tutunacak bir dal arıyorsunuz hani. Ama panik arttıkça, sanki hayat daha da zalimleşiyor, bırakın dalı, tutunmak için diken bile bulamıyorsunuz.

Sonra olanca hızla yere çakılıyorsunuz.

Aslında huzurun başladığı yer orası. Artık kaybedilecek hiç bir şeyin olmadığı o nokta. Çırpınmanın, çabalamanın bittiği, teslim oluşun başladığı zemin.

Etrafımızdaki yeniden doğuş hikayelerinin neredeyse hepsinin bu ‘dibe vuruş’tan sonra olması tesadüf değil. Oradan sonra, zaten sadece yeniden yükselmek var. Basamakları birer birer yeniden çıkmak. Yere düştüğünde ‘Ucunda ölüm yokmuş ki’ diyebilmek.

Bugün bu yazı da dibe vurduğunu düşünenlere gelsin. Silkinip yola devam diyebilen o kadar çok insan var ki.

Biri neden siz olmayasınız? Gözyaşları yeteri kadar akıp dertlenme bittiğinde..

İçinizde ‘Haydi, yavaş da olsa ayağa kalkma zamanı’ diyen o sesi sakın susturmayın.